در پانزدهم فروردین سال ۱۳۲۹ در یکی از روستاهای توابع خمین به نام خوراوند پسری به دنیا آمد که او را مصطفی نام نهادند. او در یک خانواده مذهبی دیده به جهان گشود. او پسری مهربان و صمیمی و از همان دوران کودکی زحمتکش بود. دوران کودکی خود را ا به پای پدر به کشاورزی و باغداری سپری کرد. او پسر ارشد خانواده بود. همراه با کار کشاورزی به مدرسه نیز میرفت. دوران ابتدایی را در همان روستا با همان امکانات محدود پشت سر گذاشت. بعد از پایان دوران ابتدایی پدر و مادر او را راهی تهران کردند و نزد اقوام سپردند. برای پیدا کردن شغلی مناسب، او دوران نوجوانی خود را در آن شهر کار کرد، در آن زمان نوجوانی بیش نبود و در روزنامه اطلاعات در قسمت نشریه و مجلات کار میکرد. در سن هجده سالگی پدر و مادر تصمیم گرفتند که برای او تشکیل خانواده دهند و او را سر و سامان دهند. برای ازدواج راهی محلات شدند و از یک خانواده متدین دختری را برای ازدواجش برگزیدند. بعد از ازدواج ساکن محلات شدند و در یک تعمیرگاه موتورسیکلت شروع به کار کرد. در سال ۱۳۵۰ به خدمت سربازی اعزام شد که پس از یک ماه معاف شد. بعد از مدتی به حرفه آسفالتکاری روی آورد. زندگی سراسر تلاش و رنج او پر از خاطرات تلخ و شیرین است که خود یک کتاب زندگی است. بعد از انقلاب و شروع جنگ، مردانی که وظیفه خود را دفاع و پاسداری از حریم مقدس دین و کشور میدیدند، عازم نبرد شدند و شهید مصطفی صمدی هم یکی از آنان بود که این وظیفه خطیر را احساس کرد و با وجود عائله مندی و داشتن فرزندانی کوچک به تشویق همسر مهربان و همچنین عشق و علاقه به کشور و رهبرش، راهی جبهه ها شد.چندین بار به جبهه عزیمت کرد تا اینکه در اولین روز از اسفندماه سال ۱۳۶۴ در عملیات والفجر ۸ به درجه والای جانبازی نائل شد. و پیکر عزیز او را مجروح کرد. او را به بیمارستانی در اهواز منتقل کردند و بعد از آن به بیمارستان بوعلی تهران آوردند، بعد از یک ماه بستری در بیمارستان به آغوش گرم خانواده بازگشت. بیماری مانند آتش زیرخاکستر نهان ماند، تا ناگهان بعد از گذشت چند سال نسیمی آن آتش را فروزان کرد. دیگر تاب و تحمل کارهای سنگین را نداشت. شش سال مداوای این بیماری طول کشید؛ در صورتی که پزشکان معتقد بودند بیماری دوره اش بیشتر از شش ماه نیست. با روحیه بالا و شجاعانه با این صدمات به مبارزه پرداخت و در سال ۱۳۷۷ در بیمارستان ساسان تهران مورد عمل جراحی قرار گرفت. مدتی بستری شد به امید بهبودی به خانه مراجعت کرد و در حالی که قلبش پر از امید برای فرداهای دیگر بود تا بتواند گل های باغ زندگی خود را به ثمر نشاند. بعد از مدتی، زمستان سرد، خون را در رگهایش خشکاند و روح عزیز و مهربانش، بار سفر را بست و چشمهای همیشه مهربانش را به روی این دنیا بست و برای همیشه به دیار باقی شتافت. ما هر سال آن زمستان سرد و بیروح در گلزار شهدای شهر محلات در سوگ آن عزیز سفرکرده، مینشینیم.
