سیدمجتبی پیموده در نهم اردیبهشت ماه سال 1343 د محلات متولد شد و در سن 6 سالگی در دبستان حسین مجد دوره ابتدایی و دوره راهنمایی را به همین منوال گذراند و ریشه های ایمان و مذهبی از کودکی در وی مشاهده میشد . روزی ظهر از مدرسه بر میگشت. ایام نام گذاری پسر شاه ملعون بود که دیوارهای محلات را پر از عکس کرده بودند. به عکس ها آب دهان می انداخت و علاقه زیادی به مسجد داشت. برای تکبیر گفتن نماز جماعت حتی پهلوی برادرش سید حسین پیموده می نشست که یاد بگیرد و با هم نوبت گذاشته بودند و بیشتر اوقات در ساختن ماکت خانه خدا (مسجد) علاقه میداشت و به من کمک میکرد. تا این که انقلاب شد در منزل دکتری کار میکردتا فرصت میکرد میپرید در خیابان لاستیک آتش زده بودند انقلاب در هر گوشه ایران برپا بود… می آمد در منزل من لاستیک های کهنه داشتم می آورد. یک وقت دکتر می آمد منزل فریاد میزد سیدمجتبی از منزل فرار کرده رفته داخل جمعیت و اصلاً ترسی نداشت و وقت میشد تا غروب به منزل نمی آمد او و برادرش با هم در تظاهرات شرکت میکردند تا این که انقلاب پیروز شد و اسم خود را در بسیج نوشت و درس را ترک نمود و مشغول دوره های آموزشی شد و چند مرحله به جبهه رفت. پس از شهادت برادرش عضو سپاه شد و همیشه ناراحت بود که کمتر به جبهه میرود. یک روز از او پرسیدم چرا ناراحت هستی که در جواب گفت« :اگر اجازه دهید بروم به جبهه». مادرش گفت« :اسلحه برادرت بر زمین افتاد برو ناراحتی ندارد». خوشحال عازم جبهه شد و پس از 19 ماه که در جبهه بود در اثر موج انفجار او را به بیمارستا بردند و چند روزی به محلات برای استراحت آمد. بعد گفت: دوای دردش جبهه است باید بروم و برای مادرش تعریف میکرد که دعای شما پشت سر من… در تاریخ 61/02/20برادرش سید حسین پیموده در عملیات بیت المقدس شهید شد و چند روزی در انجام کارهای برادرش شرکت کرده و دوباره عازم جبهه شد. با نهایت خوشحالی و پس از چند وقتی که در جبهه بود برای مادرش نوشت که مادر آماده شو که بیایم و شما را ببرم برای زیارت مشهد و آمد مادرش را ب مدت 3 روز به مشهد برد و خواست که دوباره به جبهه برود. به او سفارش کردم که کاغذ وتلفن برای مادرت را فراموش نکن و در جواب گفت که انشاءالله خودشان من را بیاورند محلات که در تاریخ نوزدهم اسفند ماه سال 1362 در خیبر در جزیره مجنون شهید و به برادر شهیدش سید حسین پیموده پیوست .
این اشعار در یک ازنامه هایش بود:
گر باشد که من آخر بمیرم/نمیخواهم که در بستر بمیرم
دلم خواهد که در فصل جوانی/دلاور وار در سنگر بمیرم
دلم خواهد که با گلبانگو تکبیر/برای حفظ این کشور بمیرم
دلم خواهد برای حفظ قرآن/برای یاری از رهبر بمیرم
