(خواهش میکنم اگر میخواهید برای شهیدی گریه کنید، به یاد سرور شهیدان امام حسین(ع) گریه کنید و دیگر اینکه حتماً همراه جنازه ام تربت پاک آقا و سرور آزادگان حسین بن علی(ع) را قرار دهید؛ بلکه شفاعت او و همنشینی با او نصیب و قسمت من بشود. دیگر عرضی ندارم و امیدوارم به زودی زود و با همت مسلمانان ریشه کفر خشکیده و از روی زمین برداشته شود.) این پاره ای از آرزو و خواسته شهیدی است که معنای واقعی ایثار و از خود گذشتگی از کلمات نابش فرو می چکد و از ما میخواهد اشک ها را بر مظلومیت شهید بی سر کربلاحسین(ع) جاری کنیم. آیین مسلمانی را به خوب آموخته بود که حضرت رضا(ع) فرموده:(اگر میخواهی بر کُشته ای گریه کنی، فَابکِ لِلحُسِین؛ بر حسین(ع) ما گریه کن که بالاتر از او کُشته ای نیست). سید محمد ناصر از سلاله پاک فرزندان زهرای مرضیه(ع)، در یکی از روزهای خوب خداوند در سال ۱۳۴۳ در شهر محلات و در خانواده ای شریف و دیندار پای در دنیای خاکی نهاد. ترنم روح نواز اذان و اقامه را که پدر در گوشش زمزمه کرد، او را به آیین مسلمانی و دوستی اهلبیت(ع)دعوت کرد. محمد ناصر، روزگار خنده ها و سخنان شیرین کودکانه را در دامان پر مهر پدر و مادری فداکار سپری کرد و سپس قدم در راه کسب دانش و فضیلت نهاد. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی و راهنمایی، به دبیرستان شهید بهشتی رفت و توانست در رشته ی اقتصاد دیپلم بگیرد. سال های جنگ بود و ایران جوانان برومندش را برای دفاع از خاک کشور، به جبهه های نبرد فرا میخواند. نیروی بسیج، ارتش و سپاه دست به دست هم داده بودند و با تمام قوا در برابر صدام کافر میجنگیدند. او به سپاه پیوست و به عضویت این نهاد درآمد و سپس به جبهه نبرد اعزام شد و در چندین عملیات، حماسه ها آفرید و رشادت نمود. محمد ناصر، در گردان ولیعصر(عج)فرماندهی دسته بود و حُسن خلق و رفتار برادرانه اش، اعتماد و انگیزه رشادت را در رزمندگان برانگیخته بود. فرصت ازدواج و تشکیل خانواده نیافت و در مقابل درخواست های مکرر مادر، وظیفه پاسداری از دین و خاک را به ازدواج و زندگی شخصی ترجیح داده بود. سرانجام در پنجمین روز از اسفندماه سال ۱۳۶۴ در حین عملیات والفجر۸ در بندر فاو به شهادت رسید. پیکر مطهرش را در گلزار شهدای محلات به خاک سپردند.
