شهید، غلامرضا حافظی در اولین روز از مهرماه سال 1331 در یک خانواده متدین و روستایی که اهل تلاش و کار و خدمت بودند، در روستای حاجی آباد، واقع در 5 کیلومتری روستای خورهه شهرستان محلات دیده به جهان هستی گشود و پای بر این کره خاکی نهاد تا بندگی کردن را به زندگی پیوند بزند. ایشان فردی دل سوز، مهربان، هم یار مردم و اه عبادت با خدای خود، بودند. گاهی روح چنان مشتاق وصل به اصل خویش است که آرزوی رهایی از جسم دارد و قفس تن را تاب نمی آورد. از همان سال های کودکی ثابت کرد که جسم و روحش را با هم بزرگ میکند و دوست دارد تا راهی به آسمان پیدا کند. پدرش کشاورز بود و سعی داشت تا در کنار ایشان کار کند و هم درس زندگی بیاموزد. علوم دینی و قرآنی را که فرا گرفت، نمازش را اقامه میکرد و راهی هم به مسجد روستا پیدا کرده بود. هفت سالش نشده بود که قصد تحصیل کرد. ایشان برای تحصیل به روستای هم جوار حاجی آباد، یعنی خورهه، میرفتند. اکثر مواقع چه در هوای سرد و چه در هوای گرم، با پایی پیاده این مسیر که حدود 5 کیلومتر فاصله دارد، را میپیمود تا بتواند درس خوانده و بعداً به جامعه خدمت نماید. او با این همه زحمت و مشکلاتی که برای تحصیل در پیش روی داشت، بالاخره موفق به اخذ دیپلم شد. در اواخر سال 1351 بود که به خدمت مقدس سربازی اعزام شدند. پس از طی 3 ماه دوره آموزشی در تهران به عنوان سرباز گروه 33 توپخانه ارتش به دهلران از توابع استان ایلام اعزام و در همان منطقه هنگام تردد در محور آبدانان-دهلران، در بیستم خرداد ماه سال 1366 دیدار حق را لبیک گفته و به مولایش امام حسین(ع)پیوست. پیکر مطهر شهید در خورهه محلات به خاک سپرده شد.
