شهید الله داد زمانی فرزند حاجی در بیست و دومین روز از شهریورماه سال 1336 در روستای کاظم آباد از توابع
شهرستان خمین و در خانواده ای مذهبی و متدین که اهل کار و تلاش و زحمت بسیار بودند، دیده به جهان هستی
گشود. اخلاق حسنه ای داشت و با همه به خوبی و احترام برخورد می کرد و ارتباط خوبی هم با خانواده اش داشت.
دوران کودکی اش را در دامان سبز پدر و مادری مهربان و دلسوز و فداکار سپری کرد. خوش برخورد و خوشرو
بود. از دوران کودکی نشان داد که اهل کار و تلاش و زحمت بسیار است و از بی کاری فرار می کرد. پدرش کشاورزی
می کرد و او نیز در کنار پدر به کار و تلاش روی آورد. نمازش را از مادرش آموخت و پایش به مسجد باز شد. روزگار
را به گونه ای سپری می کرد که بیشتر عبادت خداوند را به جای بیاورد. قرآن خواندن را از مسجد آموخت. به مادر و
خواهرانش مدام سفارش حجاب را می کرد و می گفت که حجابتان باید به گونه ای باشد که آبروی دین را نبرید و برای
حجاب تأسی کنید به حضرت زهرا (س).
در سال 1356 ازدواج کرد و در هنگام شهادت یک پسر و سه دختر داشت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل
سپاه به عضویت این نهاد انقلابی درآمد و در شهر محلات مشغول به خدمت شد. از شروع جنگ تحمیلی بارها به جبهه
اعزام شد و در آخرین مرحله مسئول تسلیحات گردان ولیعصر (عج) از لشکر 17 علی بن ابیطالب (ع) بود.
یکی از همرزمانش می گوید: سال 1367 موقع عید و عملیات والفجر 10 در حلبچه عراق بود. ما را از پادگان
اندیمشک بردند برای عملیات. یادم ه ت وقتی ما را به آنجا بردند، بمباران شیمیایی حلبچه به پایان رسیده بود. ماشین
بالای تپه نمی آمد و ما مجبور بودیم تا با قاطر آب و غذا بیاوریم. آب نداشتیم و مجبور بودیم برای استحمام به چشمه آبی که در پائین کوه بود، برویم. روزی من برای استحمام رفتم و چون از چادر تدارکات فاصله داشت، پنهان بود.
هواپیماهای عراقی آمدند و مدتی نگذشت که بمباران شروع شد. دیدم که الله داد دارد با حالتی مضطرب به سمت من
می آید. و فریاد میزند که تمام بدنم می سوزد. گفتم که چرا؟ گفت: هواپیماها بمباران شیمیایی کردند.
سرانجام در بیستم فروردین ماه سال 1367 در منطقه خرمال بر اثر اثرات ناشی از بمبهای شیمیایی دشمن به شهادت
رسید. پیکر مطهرش را در شهرستان محلات به خاک سپردند.
