راهشان را در مکتب عاشورا آموخته بودند و در برداشتن قدم هایشان به سمت شهادت مصمم بودند. امام حسین(ع) را مراد خود قرار داده بودند و تلاش میکردند به گونه ای قدم بردارند که در راه ایشان باشند. مانند سالار شهیدان مرگ با عزت را به از زندگی با ذلت میدانستند و معتقد بودند در راه آزادگی میتوان از زندگی گذشت. شهیدانی که با خون سرخشان درخت اسلام را آبیاری کردند و در سرزمین باقی نزد پروردگارشان روزی میخورند. شهیدانی که از میان ما رفته اند اما زنده و جاویدانند و یادشان تا ابد در دل و جان همه ما زنده میماند. شهیدانی که عشق را به تصویر کشیدند و ایثار را به جهانیان نمایش دادند. شهید احمد محمدرحیمی مردی از شهر گل ها که در خورهه از توابع شهرستان زیبای محلات در استان مرکزی، دیده به جهان گشود. در خانواده ای مذهبی و متدین و نسبتاً پر جمعیت متولد شد و روزهای زیبای کودکی اش را در
کانون پر مهر خانواده پشت سر گذاشت در حالی که پدرش کشاورزی متدین و مادرش خانه داری مهربان بود. مردی که در اخلاق و رفتار نمونه بود و در انجام فرایض دینی می کوشید. درسش را تا ششم دبستان پشت سر گذاشت و پس از آن به همراه برادرانش در امور کشاورزی یاری رسان پدر شد. در دوران جوانی ازدواج کرد و عهده دار زندگی مشترک شد. در حالی که به استخدام ارتش ایران درآمده بود. مهربان و دلسوز بود و با پدر و مادر و خواهر و برادر و همسر خود به خوبی و درستی رفتار میکرد. روزهای زندگی یکی پس از دیگری سپری میشد تا اینکه رژیم طاغوت سرنگون شد و انقلاب اسلامی به پیروزی رسید اما دشمن با جنگ نظامی آرامش ایران را بر هم زد و مردان این آب و خاک در مقابلش سینه سپر کردند. شهید احمد رحیمی یکی از جان بر کفان این آب و خار در لشکر 23 نوهد بود که در مقابل دشمن بعثی ایستاد تا اینکه در هفتم آبان ماه سال 1354 در منطقه سر پل ذهاب با اصابت ترکش به درجه رفیع شهادت رسید. پیکر مطهر شهید پس از سال ها هجران، تفحص و در زادگاهش به خاک سپرده شد.
