در شهرستان محلات در یک خانواده مذهبی و کم درآمد متولد شد. عباس چهارمین فرزند خانواده بود که از ابتدای خلقت با دیگر برادران و خواهرانش متفاوت بود؛ از همان روزهای اول زندگی با مشکلات زمان روبرو گشت؛ هنوز دو هفته از تولد او نگذشته بود که صورت او جراحت هایی پیدا کرد و تا دو سالگی ادامه داشت. در این زمان بیماری به چشم های او انتقال یافت. حتی بسیاری از روزها صبح، چشم هایش تا مدتی باز نمیشد به بیمارستان های دولتی و خصوصی مراجعه میکرد و این ناراحتی تا زمان شهادتش با او بود؛ منتها در این اواخر شدت آن کاسته شده بود. به هر حال عباس در هفت سالگی تحصیلاتش را در دبستان شروع کرد و در 12 سالگی در مدرسه راهنمایی به ادامه تحصیل پرداخت و پس از فارغ التحصیلی به هنرستان شهید مصطفی خمینی قدم گذاشت. علاقه چندانی به درس نشان نمیداد؛ اما از کارهای فنی خوشش می آمد. شاید بتوان گفت فعالیت های اجتماعی – سیاسی عباس نیز همزمان با هزاران نوجوان دیگر در طول شکل گیری انقلاب به صورت شرکت در تظاهرات و راه پیماییها شروع شد. حتی در تهران نیز به همراه برادران بزرگترش در تظاهرات خیابانهای انقلاب و طالقانی و … شرکت میکرد.
برادرش میگوید: روزهای بیست تا بیست و دوم بهمن در تهران بودیم و هنگامی که شد بیست و سوم بهمن دوستانش روی پشت بام بیمارستان بوعلی با کوکتل و اسلحه پشت سنگرها بودند، با اصرار زیادی میخواست که آن شب را آنجا بگذراند که مسئول محل به علت سن کم با او موافقت نکرد و با ناراحتی بسیار به خانه برگشت و در محلات نیز دائماً در تظاهرات ضد رژیم شرکت فعالانه داشت. پس از پیروزی انقلاب در آن زمانها که انتظامات شهر در دست نیروهای مردمی بود، او نیز با چوب دستی اش شب ها را به گشت و کاسداری از انقلاب میگذراند. در اولین دوره آموزش بسیج مستضعفین ثبتنام کرد و آموزش تخریب و انفجار مقدماتی را آموخت. سرپرستی گروه را برادرش اصغر هادی زاده به عهده داشتند.
در این زمانها بود که در تیم های کشتی نیز کار میکرد و علاقه به این ورزش داشت. عباس در آبان سال 59 از طرف بسیج به پادگان امام حسین (ع) تهران اعزام شد و پس از دو ماه آموزش نظامی با دیگر برادرانش به جبهه سومار در غرب کشور شتافت و مدت دو ماه و نیم را در این منطقه گذراند که چند تن از برادرانش به نام های سیدعلی فارسی، حسین انصاری، اسفندیاری به فیض عظیم شهادت نائل آمدند. عباس در نامه ای که پس از شهادت نوشت، قلب هر انسانی را میشکست. نوشته بود: با چه رویی به محلات برگردم، چگونه به صورت پدر و مادر این عزیزان نگاه کنم؟! در سال تحصیلی 61_60 نیز پس از گذشت حدود دوماه در سال تحصیلی گفت: من باید به جبهه بروم. به او گفتند: امسال درست را بخوان. گفت: میخواهم به دانشگاه انسان سازی بروم، من خیلی علاقه مند به سپاه پاسداران هستم و چه فرقی میکند که با دیپلم به سپاه بروم یا همین حالا؟
به هر حال برای بار دوم به جبهه رفت و پس از حدود یک ماه و نیم در اوایل اسفند 1360 برای دیدار خانواده و دوستانش بازگشت. پس از عملیات فتح المبین با حالتی خجالت زده بازگشت. گفتیم: عباس، چرا در حمله شرکت نکردی؟ گفت: هر چه گریه کردم، التماس کردم، گفتند: تو و چند نفر دیگر باید در محمدیه بمانید؛ چرا که در اینجا به نیروهای کارا و قدیمی توپ 106 نیاز داریم. در آخرین بازگشتش به همه فامیل و دوستان و معلم هایش سر زد و با تک تک افراد خداحافظی کرد. میگفت که دیگر باز نخواهم گشت. آری، او رفت و به عنوان بسیجی گردان عمار از تیپ 7 ولیعصر (عج) در عملیات بزرگ بیت المقدس با رمز یا علی بن ابیطالب (ع) شرکت کرد. دو مرحله را با پیروزی پشت سر گذاشت و در صبح دهم اردیبهشت ماه سال 1361 در جاده اهواز – خرمشهر به آرزوی دیرینش رسید و به لقاءالله پیوست. پیکر مطهر شهید در زادگاهش به خاک سپرده شد.
